Dagboek – Meer dan Mooi op de Libelle Winterfair

dagboek

Donderdag 21 november 2019

Weet je wat ik zo’n mooi moment vind op een beurs? Om als standhouder vijf minuten voor opening even bij de ingang te gaan kijken en  dan honderden mensen te zien die staan te popelen voor hun dagje Winterfair.

Vandaag was een vrolijke explosie: een heerlijke drukte, veel enthousiasme, zowel vaste bezoekers die de sokken al kenden (en er nu bij wilden) als mensen die enkel bamboe stokken (met een T) kenden. De dolenthousiaste reacties als mensen net hun huisdier of lievelingsonderwerp op sokken vinden is zalig. Je zult maar net een setje met een tekkel en een Franse buldog vinden terwijl dat nu precies je huisdieren zijn 🙂

Mijn sokkenkransen vallen ook in de smaak en dat is fijn.

Nog iets waar ik zo ongelooflijk blij van word, dankbaar voor ben ook, is dat ik echt op “mijn” mensen kan rekenen. Istvan, Hilde (zij was er vandaag) en Liesbet (zij komt morgen weer) doen dat alsof ze dagelijks niets anders doen. Ik geef normaal niet makkelijk iets uit handen. Hulp vragen is iets wat ik echt heb moeten leren. Maar groeien kan je niet alleen. De basis is dat je echt kunt vertrouwen op de mensen om je heen. Een oprechte dikke merci aan mijn Winterfair-team! Zonder hen stond ik gewoonweg niet in de Nekkerhal.

Morgen gaan we er weer tegenaan, met vereende krachten. Samen staan we sterk.

 

 

Woensdag 20 november 2019

Wat een fijne eerste beursdag was het. Ons team van drie (Istvan, Liesbet en ikzelf) stonden paraat om de bezoekers te ontvangen. Istvan helpt inmiddels bij bijna elke beurs en Liesbet assisteerde ook vorig jaar al op de Libelle Winterfair. Het weer deed de eerste beursdag alvast eer aan: toen we vertrokken scheen er een winterzonnetje door de ijzige kou. Al in de auto werd ik helemaal happy: we luisterden naar radio Nostalgie, waar een interview was met de hoofdredactrice van Libelle. A.s. zaterdag en zondag zendt Nostalgie live uit vanop de Winterfair. Mijn beursbuikje kriebelde.

Eerst nog even de decoratie ophangen. Dat mocht Istvan doen. Gelukkig weet hij wel raad met mijn “een beetje meer naar links, of neen, toch naar rechts, en nu nog een beetje hoger-instructies”. Mijn sokkenkransen had ik vanmorgen nog afgewerkt. Ik ben eigenlijk niet zo’n knutselmadam, maar voor zoiets vind ik het wel fijn om creatief bezig te zijn.

Wij hadden de indruk dat er minder mensen waren dan vorig jaar op woensdag. Dat in combinatie met onze grotere stand zorgde ervoor dat mensen meer de kans hadden om uitgebreid te kiezen. Eerlijk gezegd merkten we wel dat het in de gangpaden minder druk was dan anders (wat alleen maar fijn is voor de bezoekers, toch?), aan onze stand daarentegen merkten we niet zoveel van die rust. We hadden de tijd om de verkochte sokken aan te vullen en konden zelfs naar het toilet 🙂

Eerlijk gezegd begrijp ik sommige collega-standhouders niet zo goed. Sommigen lijken na een rustig eerste uur hun conclusies voor de hele beurs al te hebben getrokken. “Dit is niet mijn publiek”. Geef het publiek dat wél gekomen is je tijd en aandacht, draag eraan bij dat deze mensen een fijne dag hebben. Dat deden wij vandaag vol enthousiasme en dat merkte je dan ook aan onze kraam.

Op naar dag twee!

 

Dinsdag 19 november 2019

Als kind maakte ik graag huisjes. Mijn lievelingshuisje was in de tuin, onder een overhangende struik. Vuile keukenhanddoeken hing ik met wasknijpers zodanig op dat het mooie gordijntjes waren. Alleen op zaterdag had ik pech, want als het wasmachine aan moest… dag gordijnen. Als ik een beurs voor een paar dagen opbouw voel ik mij terug die huisjesbouwer van toen. Op die paar vierkante meter “woon” ik de komende dagen.

Ik kwam laat op gang vandaag. Zo’n tijdelijk huisje vraagt een serieuze verhuis. Met twee volle wagens reden we richting Mechelen. Eerst mijn bouwgrond alias standplaats even zoeken en dan Oscar volladen. Oscar (op zijn Vlaams klinkt dat als Oskaaaar) is mijn karretje. Wie Kempens praat is nu mee. Mijn stand is uitgebreid. Acht vierkante meter vullen met sokken lijkt veel, maar vorig jaar bleek dat eigenlijk te weinig. Nu hebben we er twaalf.

 

Ken je dat gevoel als je in een nieuw huis trekt? Je plaatst je meubels, kijkt ernaar, gaat even zitten… en versleept de boel weer. In mijn Meer dan Mooi-huisje was dat vandaag niet anders. Vooral mijn nieuwe Thought-kerstboom (die wat groter uitviel dan gedacht) heeft alle hoeken van de stand gezien (alleen letterlijk, hoor). De muziek stond aan. Baby, I can see your halo. Een onzichtbare standhouder deed een Herman Van Veen-tje. Ik speelde de rol van het confectiemeisje. En dan ga je in een soort flow en ga je creëeren. Ineens weet je het. Dát moet dáár. Dát moet opschuiven. En zó komt de kerstboom het mooist uit. De Herman van Veen-man werd stil. De radio ook. Het werd kouder. Op een opbouwdag brandt de verwarming niet. en staan alle poorten open. Met mijn jas aan en een koud neusje deed ik verder. Een stem klonk door de micro. “Beste standhouder, over een half uur gaat de Nekkerhal sluiten”. Grrr. Zo snel kan ik niet flowen. Morgen dan maar wat vroeger beginnen. Een omleiding op de terugweg kan er ook nog wel bij. Gelukkig zijn er leuke liedjes op de radio. Voor wie mij voorbij zoefde en mijn disco moves zag: ja, dat was Abba. Sorry, he.

Kwart voor tien. Ik ben thuis. Mijn jongste heeft een spruitjesstoemp gemaakt, eigen recept. Ik denk dat er blauwe kaas in zat. Die “kleine” kan echt wel lekker koken.

Morgen gaat de wekker vroeg, maar dat maakt niet uit. Waarschijnlijk ben ik door de adrenaline, en vooral de enorme ZIN in de Libelle Winterfair, al wakker voor mijn wekker. Morgenochtend maak ik mijn sokkenkransen ook nog af, zodat ze mooi vers zijn. Ik mag niet vergeten om twee klantenbestellingen mee te nemen. Nu plof ik nog even naast mijn lief in de zetel. En morgen… gaan we eerst even flowen en daarna vliegen. Erin.